Groene bladeren

Groene bladeren. Ze dansen op en neer op de vlagen van de wind, schijnbaar vrolijk nog. Zouden ze het weten, dat de herfst is aangebroken? Die herfst, die langzaam alle kracht, al het leven uit de takken zal persen? Het groen zal doen verbleken, verkleuren, verschrompelen? Hij kijkt naar haar. Trots. Zijn kleine dochter. Ze is prachtig. Iets te grote jas, de capuchon verbergt haar hoofd. Daaronder haar stralende oogjes. Ze huppelt, stampt in de plas met haar roze laarsjes.

Lees verder

Feest der herkenning

Dansvloeren zijn net samenlevingen. Gevuld met levende karikaturen. Met heerlijke cliches en prachtige rolpatronen. Lees en glunder: een feest der herkenning. De grijpmij-meisjes Wanhopige mannen hebben het eigenlijk maar makkelijk. Elke avond heb je er namelijk wel een paar: dames met een te ver doorgestegen hormoonspiegel, wanhopig op zoek naar een penetrante man om hen even lek te steken. En oh zo makkelijk herkenbaar: dansen haast met hun benen wijd (alvast een beetje soepel worden), kijken constant lachend (want dan

Lees verder

Niet langer

Hij had het geweten. Weken al. Hij was meer voor haar gaan voelen, steeds meer. Zoveel, dat hij bang was dat het uitspreken van de gedachte alle magie zou verbreken. Als een langzaam gegroeide zeepbel, die bij iedere aanraking haar schoonheid zou verliezen. In het niets zou oplossen. Perfect was het geweest. Een uitlaatklep. Ze koesterden het, met steeds meer toewijding. In een wereld vol bestemmingen, verplichtingen en verwachtingen, leek dit een oneindig volmaakte vrijblijvendheid. Slechts één regel gold: niets

Lees verder

Van de melkboer

Van melk word je groot en sterk, zei mijn moeder altijd. En wij waren klein. Dus was het niet meer dan logisch dat wij de taak kregen om elke week voor de melkbevoorrading te zorgen. Nu hoefden we daarvoor niet op expeditie. De tijd dat je de melk nog bij de koe zelf ging halen, lag immers al jaren achter ons. Zelfs de weg naar de supermarkt hoefde door ons niet afgelegd. Nee, wij kregen onze wekelijkse portie calcium van

Lees verder

Zijn ziel en zaligheid

Hij wist niet beter Zij wist niet van ophouden. Verzot was hij, op haar. Voor haar was niets te zot. Hij hield van haar, zij van aandacht. Ze deelden alles; bijna alles. Al hun verhalen; al zijn verhalen. Al hun genot; al zijn genot. Hij gaf wat hij kon, maar niet wat zij zocht. In zijn leed staat hij alleen. Want delen kan zij niet. Slechts deel zijn van andermans verdriet. Maar hij weet het en kent zijn lot. De

Lees verder

Over jou

Ik ga wat voor je schrijven. Echt? Iets recht uit mijn hart. Hmm, wat dan? Dat kan ik niet zeggen. Waarom niet? Dat is altijd zo met dingen die geschreven zijn. Die moeten gelezen worden, niet gezegd. Oké, wanneer krijg ik het te zien? Ik denk dat ik het je niet laat lezen. Niet in directe zin, in elk geval. Hè, waarom niet? Daar gaat het te diep voor. Maar, waarom schrijf je het dan? Als een statement, een uitdrukking

Lees verder

Pa en moe

De klop op mijn deur: een kopje thee voor het ontbijt. Samen aan de koffie, met meestal iets erbij. Een glaasje rond een uur of elf in de avond, voor een ontspannen terugblik op de voorbije dag. Ik zal het gaan missen, het eenvoudige geluk. Ik zit achter mijn nieuwe bureau en denk terug aan die drie vreemde maanden na mijn terugkomst. Heftige maanden, vanwege alles wat achter me lag, en te wachten stond. Zij waren er voor me. Bijna

Lees verder

De greep der gelatenheid

–“Stomme mama…” Mompelend sjokt hij achter haar aan, de winkel in. Zij is duidelijk ook niet op haar best. Ze grist naar zijn hand. –“Au, mijn arm gaat uit de kom!” Afschaffen die biologieles, lijkt ze te denken. Het ongeluk straalt van het kleine jongetje af. Zijn voetbalschoentjes nog aan. Zo stond hij nog met zijn vriendjes op het veld, nu moet ie van ellende door de hel van deodorants, maandverbands en zonverbrands. Was ie maar achter die boom blijven

Lees verder

Verwarring

–“Ik ben er om vijf over half zeven. Of zes over half, als ik in een gekke bui ben.” Ik hing op en liep verder. Met mijn bebloede hand veegde ik het zand van mijn voorhoofd en plakte mijn rechterwenkbrauw terug op zijn plek. Blik op de horizon en verder over die eindeloze dorre vlakte. Shit, toch nog wat vergeten. –“Ja, mam. Met mij nog een keer. Wil je ook mijn was uit de wasmachine halen? Had ik niet aan

Lees verder

Spandoek

Daar staan ze. Uit heel het land gekomen. In de bedauwde vroegte vertrokken, om hier op dit zondagochtendonwaardige tijdstip te zijn. Terug, in dit park, waar ze eens vele middagen doorbrachten. Waar ze vele herinneringen aan koesteren. Zo vele verhalen, een boek waardig. Een boek, met vandaag een nieuw hoofdstuk. Het spandoek wappert fier. Strak houden ze het voor zich uit. En trots. Vele avonden werk zijn er in gestoken. Dat is te zien: de letters spatten er vanaf. Hoewel

Lees verder