Kilometers had hij al gelopen. Mooie kilometers. Verrassende, avontuurlijke kilometers. Tot aan deze splitsing. Een splitsing die hem dwingt tot een keuze. Daar sta je dan. De eelt als troffee op je verweerde voeten. Al die kilometers. Kilometers die je gelouterd hebben. Met trots heb je ze stuk voor stuk bijgeschreven
Lees verderGroene bladeren. Ze dansen op en neer op de vlagen van de wind, schijnbaar vrolijk nog. Zouden ze het weten, dat de herfst is aangebroken? Die herfst, die langzaam alle kracht, al het leven uit de takken zal persen? Het groen zal doen verbleken, verkleuren, verschrompelen? Hij kijkt naar haar. Trots.
Lees verderDansvloeren zijn net samenlevingen. Gevuld met levende karikaturen. Met heerlijke cliches en prachtige rolpatronen. Lees en glunder: een feest der herkenning. De grijpmij-meisjes Wanhopige mannen hebben het eigenlijk maar makkelijk. Elke avond heb je er namelijk wel een paar: dames met een te ver doorgestegen hormoonspiegel, wanhopig op zoek naar
Lees verderHij had het geweten. Weken al. Hij was meer voor haar gaan voelen, steeds meer. Zoveel, dat hij bang was dat het uitspreken van de gedachte alle magie zou verbreken. Als een langzaam gegroeide zeepbel, die bij iedere aanraking haar schoonheid zou verliezen. In het niets zou oplossen. Perfect was het
Lees verderVan melk word je groot en sterk, zei mijn moeder altijd. En wij waren klein. Dus was het niet meer dan logisch dat wij de taak kregen om elke week voor de melkbevoorrading te zorgen. Nu hoefden we daarvoor niet op expeditie. De tijd dat je de melk nog bij de
Lees verderHij wist niet beter Zij wist niet van ophouden. Verzot was hij, op haar. Voor haar was niets te zot. Hij hield van haar, zij van aandacht. Ze deelden alles; bijna alles. Al hun verhalen; al zijn verhalen. Al hun genot; al zijn genot. Hij gaf wat hij kon, maar niet
Lees verderIk ga wat voor je schrijven. Echt? Iets recht uit mijn hart. Hmm, wat dan? Dat kan ik niet zeggen. Waarom niet? Dat is altijd zo met dingen die geschreven zijn. Die moeten gelezen worden, niet gezegd. Oké, wanneer krijg ik het te zien? Ik denk dat ik het je niet laat lezen. Niet in directe zin, in
Lees verderDe klop op mijn deur: een kopje thee voor het ontbijt. Samen aan de koffie, met meestal iets erbij. Een glaasje rond een uur of elf in de avond, voor een ontspannen terugblik op de voorbije dag. Ik zal het gaan missen, het eenvoudige geluk. Ik zit achter mijn nieuwe bureau
Lees verder–“Stomme mama…” Mompelend sjokt hij achter haar aan, de winkel in. Zij is duidelijk ook niet op haar best. Ze grist naar zijn hand. –“Au, mijn arm gaat uit de kom!” Afschaffen die biologieles, lijkt ze te denken. Het ongeluk straalt van het kleine jongetje af. Zijn voetbalschoentjes nog aan. Zo stond hij nog
Lees verder–“Ik ben er om vijf over half zeven. Of zes over half, als ik in een gekke bui ben.” Ik hing op en liep verder. Met mijn bebloede hand veegde ik het zand van mijn voorhoofd en plakte mijn rechterwenkbrauw terug op zijn plek. Blik op de horizon en verder over
Lees verder