Aanstaande vrijdag is het dan eindelijk zo ver: de dag des oordeels.
Op deze dag mag ik aan de wereld (lees: een examinator) tonen dat ik mijzelf op een veilige en verantwoorde manier in een vierwielig gemotoriseerd vehikel door mijn leefomgeving kan voortbewegen.
Aan de voorbereiding zal het niet liggen, die was gedegen.
In een zeer zorgvuldig opgesteld trainingsplan van uiteindelijk ruim tachtig uur werd mij bijgebracht wat er allemaal bij komt kijken om het voertuig aan de praat én heel te houden.
Uiteraard wekt dit ook vragen op: waarom zóveel lessen? En waarom niet eerder examen gedaan? Ben je zó slecht?
Kijken
Ja dus. Na mijn eerste kennismaking met de weg ging er een noodverordening naar alle fietsers in Utrecht uit om vooral niet zonder helm op de deur uit te gaan.
Tijdens mijn worsteling met de auto hield ik mijzelf voor dat het inzichtgedeelte vast een stuk sneller zou gaan, maar toen ik eindelijk de besturing onder controle had bleek dit een illusie. Voorsorteervakken, kruisingen, langsflitsende fietsers, ze weten me nog immer te verrassen.
Waar een gemiddelde leerling de eerste 4 lessen van dit traject aangeraden wordt verder vooruit te kijken, heeft mijn instructeur dit inmiddels in zijn standaard vocabulair opgenomen.
Afwijking
Het is geen kwestie van laksheid of onwil. Ik heb waarschijnlijk een of andere ondefinieerbare neurologische afwijking die mij er steeds weer toe drijft om níet datgene te doen wat alle anderen doen. In het dagelijks leven is dit leuk, creatief, spannend en eigenzinnig, maar in het verkeer is het FOUT! Ja spannend is het ook wel. Ik test wekelijks de pacemaker van mijn rij-instructeur, om over die arme medeweggebruikers nog maar te zwijgen.
Gelukkig is Marco geduldig en weet ie inmiddels ook wel dat het niet aan hem ligt. Je kunt ook zeggen: “hij heeft het opgegeven”, maar ik ben nooit zo van de negatieve benadering.
Slagen
Anyway, vrijdag moet het dus gaan gebeuren. Heb ik dan uberhaupt nog een kans op slagen?
Ja. Tussen alle grilligheden door kan ik absoluut goed en veilig rijden. We moeten alleen uit de buurt blijven van rotondes, invoegstroken, smalle wegen met uitwijkstroken en overstekende bejaarden. En laten die nu net allemaal op de route liggen…
Nee, even zonder gekkigheid: ik kan het best. En nu niet in lachen uitbarsten! Ik moet mezelf toch op een manier een beetje moed inspreken? Ik rij gemiddeld per 2 lesuren toch wel zo’n 30 minuten netjes. Dus als ik die aan elkaar plak, komt het helemaal goed.
Maar die noodverordening zou ik voorlopig nog even niet intrekken.
p.s. steunbetuigingen kunnen overgemaakt worden op giro 7016955 tnv JC de Vrieze ovv
’Help Jop op weg’