waalf uur door Marco opgepikt bij het UMC.
Tijdens het gebruikelijke ‘uur vooraf’ gaat alles nog voorspoedig. Geheel ontspannen (zou het de homeopathie zijn of het placebo effect?) en vlekkeloos rij ik naar Zuilen om de vorige leerling af te zetten en nemen we nog even een paar pleintjes en de beruchte korte invoegstrook bij Maarsseveen. Zowaar begint het zonnetje er nog bij te schijnen.
Maar naarmate we dichter bij het CBR komen begint het te betrekken. Donkere wolken pakken zich samen boven Overvecht. Wanneer we uiteindelijk arriveren bij de inmiddels overbekende parkeerplaats met het voor iedere leerling bekende verradelijke fietspaadje, barst de hel los. Even de bui afwachten dan maar, we waren toch nog te vroeg. Na overleg besluiten we dat Marco niet meehoeft met de rit, hij kan met zijn collega’s een bakkie doen. ”En dat rondje kan je toch wel zonder mij”, beaamt ie.
De man die over mijn lot zal beslissen schijnt wel ok te zijn, weet Marco te vertellen. Import uit Nieuw Zeeland. Mooi aanknopingspunt: ik ben dol op kiwi’s.
Om vijf over een breekt het halfuur van de waarheid aan. We worden naar boven geroepen. Op de trap spreekt Marco zijn laatste bemoedigende woorden, waarna we bij Barry aanschuiven. Het blijkt inderdaad een schappelijke, maar niet al te spontane man te zijn. Type no nonsense. Niet te bijdehand doen dus.
Als ik buiten een nummerbord moet oplezen gaat dit meteen al fout. Ik lees de verkeerde voor en zeg spontaan: “ik kan ze allemaal wel even doen.” Ai, slecht bezig Jop. Ach op zulke zaken zak je niet, dus instappen maar.
Ik start de motor, geef gas… Hmm eerst in z’n versnelling… Geef gas… En de handrem eraf… Alright, we zijn wakker. And off we go.
Na het verradelijke fietspaadje behoedzaam gepasseerd te zijn zoeken we een wijkje op, waar we lekker wat linksrechtsjes doen. Koren op mijn molen, dat onderdeel beheers ik al zo’n 50 lessen. Ik begrijp natuurlijk ook wel dat het geen half uur zo door kan gaan en even later zetten we dan ook koers naar wat grotere kruispunten.
Leve de zomervakantie: hier is ook niets te beleven. Ik begin er lol in te krijgen, dus moet ik uit gaan kijken. Nonchalance ligt op de loer.
“Studeer je, of werk je?” vraagt Barry om het gesprek een impuls te geven. Na wat heen en weer gevis op zoek naar een gesprek gaat het over sport. Barry blijkt ook aan hardlopen te doen.
Mooi! We hebben het de rest van de rit dus over marathons, blessures, weersomstandigheden en massale loopevenementen. De tijd vliegt voorbij.
Ondertussen moet ik nog wel even laten zien dat ik een waardig chauffeur ben, dat zou ik bijna vergeten.
Dan, onderweg naar de korte invoegstrook maak ik een inschattingsfout “Ik zou wel even ’t gas intrappen,” zegt Barry me op rustige maar dwingende toon. In mijn binnenspiegel zie ik met rasse schreden de bus naderen die ik wel opgemerkt, maar een stuk trager ingeschat had. Vol op het pedaal dus en even uitzweten op de snelweg. We hebben het in elk geval overleefd, en hij heeft niet hoeven ingrijpen. Snel die goede lijn weer oppakken. Invoegen is inmiddels een piece of cake. We verlaten de snelweg en pakken nog wat uitgestorven pleinen mee.
Eigenlijk kan het niet meer misgaan en dan wordt het gevaarlijk. Maar zelfs het industrieterrein Overvecht krijgt me niet uit mijn roes en zonder een zijstraat te missen rij ik naar het CBR terug.
Wanneer we zwijgend de trap oplopen en Marco zich weer bij ons aansluit, moet ik me inhouden om hem niet met lichaamstaal duidelijk te maken dat het wel goed zit.
Het kan immers nog altijd fout gaan. De rit was niet vlekkeloos en je weet het maar nooit met examinatoren, zeker niet met no nonsense Niew Zeelanders.
”Had je die bus niet gezien?” begint Barry wanneer we weer aangeschoven zijn.
”Euh ja, ik zag ‘m wel, maar had ‘m eerlijk gezegd een stuk trager ingeschat,” antwoord ik schamper.
“Als je A zegt, moet je ook B zeggen”, vervolgt hij op strenge toon. “Blijven opletten dus!”
Het blijkt een standaard take home message.
”Laten we er dan maar een kleine voldoende van maken.” Het verlossende woord! Dat wilde ik horen. Kleine voldoende? Grote jongen! Die 83 lessen zijn vergeten: ik heb f#cking in één keer mijn rijbewijs gehaald. Ik zou die fietshelm dus voorlopig nog maar even ophouden als ik jullie was.
P.s. de steunbetuigingen zijn nog steeds welkom op giro 7016955 tav Hou Jop alsnog van de weg.