‘Ik zei nog: “Of we zijn gek, of we gaan een award winnen.” Well, here we are.’
Je staat naast me, je dikke buik leunt tegen de kansel. Nadat ik net met trillende stem mijn dankwoord heb uitgesproken, heb jij zojuist met deze opmerking de spanning gebroken. De zaal buldert van het lachen.
Niks voor jou, speechen. Je haat op radio en tv komen en spreken in het openbaar. Je doet het toch maar mooi, in de vijftien extra seconden die ik heb geregeld. Verdomme, wat ben ik trots op jou. Op ons.