Bijna niks.
Eigenlijk heb je bijna niks nodig om gelukkig te zijn. In het moment in elk geval.
Je bent met een dierbare, je vriendin, je beste vriend, je zus, desnoods je huisdier. Je voelt je verbonden, dichtbij. Je drinkt wijn, thee, of helemaal niets. Je voelt dat het klopt.
Waarom doen we zo moeilijk? Denk je dan. Waarom streven we naar meer? Meer bereiken, meer op orde hebben, meer chaos, meer rust, als zo’n moment niets van dat alles nodig heeft?
Een mens is soms ondoorgrondelijk.
Het leven, dat zijn de dingen die je doet tussen die gelukkige momenten door. Of zijn het juist die gelukkige momenten, die het leven maken?
Wat houden we onszelf voor? Waarom streven naar perfectie als de schoonheid schuilt in het imperfecte? Waarom streven naar een volgende stap, als het ware geluk alleen in het hier en nu te vinden is?
Ik vraag het me wel eens af of het zou kunnen. Gelukkig zijn zonder al die balast. Dat streven. Ik geloof het niet. Dat streven is niet voor niets. Het geeft ons zin, het geeft ons energie. Het geeft ons rust. Die energie en die rust hebben we nodig, om dat moment te kunnen vinden.
Woorden. Veel woorden. Ze vullen de leegte. Ze vullen de minuten waar de dag bol van staat. Minuten die langzaam afdalen, zinken naar de bodem van de leven. Woorden geven betekenis, ze beschrijven, verantwoorden, onderstrepen. Maar worden verdrijven ook de stilte. Stilte die je kan doen beseffen wat je hebt. Wat je koestert.
Wanneer was het? Dat moment, waarop ik niets extra’s nodig had? Had ik zo’n moment deze week? Ik luisterde muziek en de woorden vloeiden. Woorden zonder missie, zonder bedoelde strekking, direct vanuit mijn ziel. Dat maakt me gelukkig. Even die eenzaamheid opzoeken, dan weer naar buiten, naar anderen, ver weg en dichtbij. Bevestiging zoeken en vinden.
Draait het daarom? Bevestiging? Weten dat je iets kunt? Dat je iets waard bent? Is dat het waar je naar streeft? Is dat niet leeg?
Zou je niet altijd iets waard moeten zijn, zonder dat te hoeven tonen?
Echte liefde gaat zo ver, ja. Maar een mens, een mens zoals ik, heeft meer nodig dan dat. Iets toevoegen, van waarde zijn. Hier niet voor niets vertoeven, niet alleen voor mij alleen. Een klein korreltje zand toevoegen aan die eindeloze woestijn van meningen, prestaties, ideeën. De illusie van de zin, van het leven. Die koester ik, denk ik.