Ineens zag ik haar weer. Mijn eerste liefde. Op slag verliefd was ik weer, net zoals toen; ze was ook niks veranderd. Diezelfde stralende lach, die vastberaden blik, haar schattige tanden – een kleine overbeet. Meteen kwamen de herinneringen terug. Hoe ik toen worstelde met mijn gevoel, nachten wakker lag, steeds maar moest denken aan haar.
Destijds verdween ze uit mijn vizier, voor ik iets kon ondernemen, door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Nog altijd doet het me pijn als ik eraan denk, iets dat ik daarom ook jarenlang niet gedaan had. Maar nu, nu staat ze hier voor me, en sta ik weer in vuur en vlam zoals ooit, zoals toen.
Dan, na een paar seconden opgetild te zijn geweest en op grote hoogte rondgezweefd hebbend, land ik op aarde, met beide benen op de grond, en besef het. Ook nu ben ik even machteloos als hopeloos, ook nu zal het nooit iets worden. Ik kijk nog eens goed en zie dat ze in een tijdschrift staat. Een reportage, over het Kleine Huis op de Prairie, die legendarische serie, waar ik lange tijd verslingerd aan was, steeds weer een week lang naar uitkeek, vanwege haar. Haar naam was Laura, mijn eerste liefde.
Melissa Gilbert, staat er bij de foto.
Een beetje triest maar ook nieuwgierig typ ik haar naam in bij Google en klik op afbeeldingen. Wat zal er van haar geworden zijn? Het is precies zoals met een echte eerste liefde: je gunt haar het beste, maar kijkt toch wat meewarig naar die stralende echtgenoot.
Getrouwd, gescheiden, hertrouwd. Kinderen. Melissa Gilbert is inmiddels een rijpe vrouw, zo te zien net als iedere Hollywoodster opgelapt door de cosmetische hulpbroeders. Ik kijk nog even naar haar. Knap is ze wel, voor haar leeftijd van vijfenveertig. Maar niet mijn type. Een klein beetje baal ik wel, van die impulsieve zoektocht, die slechts teleurstelling kon brengen. Het liefst was ik toch voor altijd stiekem verliefd gebleven op die lieve, onschuldige Laura, uit het Kleine Huis.