Het kan niet waar zijn…
Mijn adem stokt terwijl ik het nieuws langzaam tot me laat doordringen. Het is wel waar.
Droefheid en onbegrip maken zich van me meester. In een flits gaan mijn gedachten naar de achterblijvers. Hoe zullen die nu verder moeten? Zonder hem? Of zouden ze het als een opluchting zien? Ik probeer me mijn laatste herinnering voor de geest te halen, maar tevergeefs. De emoties zijn te sterk.
Hij verdween, van de ene op de andere dag. Altijd was hij het buitenbeentje geweest, maar zo lang als ik me kon herinneren was hij getolereerd. Ook al was hij dan wat minder vrolijk dan zijn broers, hij zorgde wel voor een welkome afwisseling. Dat is toch ook wat waard! Hij heeft het ook nooit makkelijk gehad. In tegenstelling tot de anderen was hij niet in staat tot een zelfstandig bestaan. Is heel zijn leven een groentje gebleven. Altijd weer was hij afhankelijk van de omgeving om tot zijn recht te komen. Licht depressief, dat label paste hem wel. Toch had niemand door dat hij het zó zwaar had. En dan nu dit…
Voor mij kwam het als een regelrechte schok. Geen moment had ik het aan zien komen. Geen enkel voorteken wees op zo´n abrupt afscheid. Zonder een waardig afscheid nota bene. Hij had toch beter verdiend? Ik hield van hem. Om hoe hij was. Anders dan de anderen. Minder dominant, frisser dan anderen. Ik kon me geen wereld voorstellen zonder hem.
Nog één keer kijk ik of ik me niet vergist heb. Tevergeefs. Dit is geen nare droom, dit is de keiharde realiteit. Ik voel de intense pijn tijdens als ik in een roes de lange weg richting de uitgang afleg. Meters lijken kilometers. Ik arriveer bij de kassa. Mijn betraande blik maakt de caissière duidelijk dat ik geen behoefte heb aan een beleefde woordenwisseling. Met een brok in mijn keel reken ik mijn groente af. Mijn vertrouwde zakje. Maar nu met alleen nog een gele en een rode paprika.