Laat ik maar meteen eerlijk zijn: dit stukje schrijf ik uit frustratie.
Ik heb namelijk net weer ouderwets met mijn ouders en broertje een spelletje gespeeld.
Onder het mom “gezellig samenzijn” liet ik mij er weer als vanouds inluizen en werd het spel op de tuintafel uitgestald. Hier had het gezin zich maanden op verheugd.
Door een gebrek aan concentratie en interesse manoeuvreerde ik mij direct tijdens het voorlezen van de spelregels al in een kansloze positie. Dit resulteerde in een onverschillige houding, waarbij ik me constant moest inhouden om niet met allerlei vervelende acties en opmerkingen het gezag van de spelleider, in dit geval mijn broertje, te ondermijnen.
Een hopeloze missie ging het worden.
Mijn vader is nooit zo’n held in spelletjes, dus heb ik ondanks deze valse start altijd nog de mogelijkheid om in elk geval niet laatste te worden.
Deze kans laat ik echter meestal keihard aan me voorbijgaan door op de belangrijke momenten in mijn dwarsheid precies het tegenovergestelde te doen van wat mijn broertje adviseert. Terwijl hij zo aardig met iedereen meedenkt (irritant!) om het nog enigszins spannend te houden.
Halverwege begin ik de aandacht te verliezen. De afstand tussen de steeds fanatieker wordende koplopers en de kansloze stakkers wordt groter en groter.
Wederom teleurgesteld besluit ik me maar op de wijn en kaas te storten om toch nog enige voldoening uit de avond te halen.
Tijdens het tellen van de punten dwalen mijn gedachten volledig af. Ik begin me af te vragen wie dit soort ondingen verzint.
Dat zijn vast en zeker lieden die er in het echte leven niets van bakken en op deze manier hun vrienden en familie terug proberen te pakken. Gefeliciteerd, dat zal hen vast gaan lukken.
De stakkers.