Het was een raar werkjaar.
Na dik twee jaar coronagekte en bijna vijftien jaar freelance schrijverij, viel ineens mijn productie vrijwel volledig stil. Niet dat ik stil zat, integendeel. Ik volgde het Oorzaken Plus traject, op weg naar volleerd audiomakerschap. En ik groef me in, in het meest complexe en gevoelige dossier waarin ik me ooit verdiept heb – en misschien wel ooit zal verdiepen.
Dat deed ik in het kader van dat podcasttraject, en in het kader van meer. Een, waarschijnlijk meer diepgravende stukken. Een boek wellicht. En wie weet wat nog meer.
Het was wennen. Zo op de achtergrond te opereren. Op Twitter roerde ik me ook nauwelijks, al voor het gedoe rond die clown van een Elon Musk. Over mijn Dossier besloot ik me niet uit te laten, over andere onderwerpen had ik minder te melden. Ik voelde de behoefte niet, me te mengen, uit te drukken, te laten gelden.
Het gaf rust, reinheid. Maar met enige regelmaat dacht ik vol weemoed terug aan andere periodes, waarin ik vol vuur op het orgel ging. Waarin ik het ene na het andere vlammende betoog, of vermakelijke stuk de wereld in slingerde.
Die tijd komt wel weer, verzekerde ik mezelf. Of niet, misschien wel niet. Maar deze fase gaat voorbij. Dit was een jaar van zaaien, van omploegen, van bewerken.
Spoedig zal de tijd aanbreken van oogsten. Ik kijk ernaar uit, al ben ik ook bevreesd. Zoals ik al zei: het meest complexe en gevoelige dossier. De critici zullen hun messen slijpen. Ook dat hoort erbij.
Waardeer mijn werk!
Als je mijn werk en dat wilt laten blijken met een kleine bijdrage: dat kan! Zo help je onafhankelijke journalistiek in stand houden.