opinie

Zo tegen het eind van het jaar heeft iedereen zijn eigen rituelen. Ook journalisten en opiniemakers. Grofweg de helft houdt zich bezig met het samenstellen van jaarlijstjes, grofweg de andere helft schrijft stukjes waarin ze die lijstjes nuanceren, relativeren of afkraken. Zo kwam Science traditiegetrouw met een lijstje belanghebbende wetenschappelijke gebeurtenissen, en ‘de doorbraak’ van het jaar. Immunotherapie tegen kanker, besloot de redactie, kreeg dit keer die eervolle titel. Geen doorbraak, schreef collega-wetenschapsjournalist Asha ten Broeke vandaag prompt in haar

Een beetje te dik en toch gezond. Kan het of kan het niet? Wetenschappers discussiëren er al een paar jaar over: is overgewicht nu op zichzelf schadelijk voor de gezondheid, of gaat het vaak samen met andere factoren die ongezond zijn. Feit is dat mensen met overgewicht meer kans lopen op diabetes, hart- en vaatziekten, kanker en auto-immuunziekten zoals reuma. Dat zou komen door de overtollige kilo’s, die een vet laagje om de organen vormen, drukken op hart- en vaten

Amerika is van een fiscale klif gestort. Omdat de Republikeinen en Democraten in het congres het niet voor de deadline eens werden over de juiste maatregelen, staan toeristen bij de nationale parken straks voor een dicht hek en moeten we wachten op de economische cijfers. Het is een totaal onnodige flater, die puur en alleen het gevolg is van machtsspelletjes tussen politici die weigeren het belang van hun land voorop te stellen. Vooral de Tea Party lag dwars en schiet

Het heeft bijna altijd iets ongemakkelijks. Meestal is er een lach, die halverwege breekt en afbuigt.  Ha-ha-hèèèhèèè.” Bijna altijd is er ook iemand die hem daarna, na die vervelende lach pas doorheeft en er nog een halve grinnik achteraan plakt. En dan is er de onderdrukte triomfantelijkheid van de maker. Een woordgrap, daar heb ik het over. Een woordgrap draait niet om de lach, zoals de mop dat bijvoorbeeld wel doet. Hij draait ook niet om een diepere betekenis, zoals

Het ontwaken. Je weet niet of het bier, de nimmer dimmende campingmuziek of je veel te dunne matje je in deze toestand heeft gebracht. Waarschijnlijk is het een ongelukkige combinatie van de drie. Haperend grijp je naar het flesje water naast je van truien en boxershorts gebouwde kussen. Wat je wel weet: de stijfheid in je nek en gewrichten zal pas na drie halve liters afnemen tot acceptabele proporties. Maar eerst koffie. Je grabbelt wat in het rond tussen de

‘Je gebruikt hem intensief hè?’ De jongen kwam achter de balie vandaan en bekeek mijn vouwfiets van top tot teen. Met de pen tussen zijn zwarte vingers krabbelde hij aantekeningen op een papiertje. ‘Klopt’, zei ik. Hij keek op. ‘Dan is ie ook wel wat onderhoud waard, inderdaad.’ Ik knikte. Sinds ik dagelijks met mijn vouwfiets naar mijn werk en klussen elders in het land rij, heb ik een vaste fietsenmaker. Geen standaard rijwielenoplapper met een collectie veel te dure

Opmerkelijk nieuws voor Volkskrant-wetenschapsfreelancers afgelopen vrijdag. Voortaan worden stukken uit de krant overgenomen door het Nederlands Dagblad. Die krant was namelijk sinds het wegvallen van het GPD op zoek naar content. De Volkskrant sprong slim in dat gat. Geef ze eens ongelijk. Maar wacht eens even? Waren het niet de freelancers zelf die eigenaar zijn van hun artikelen? Er was toch zoiets als een auteursrecht? In het bericht dat een aantal van hen ontvingen – nadat de eerste stukken al

Diederik Stapel was verslaafd aan applaus. Toen hij geen acteur kon worden, begon hij zijn wetenschappelijke werk uit te hollen door er met een grote lepel ijsjes uit te serveren. Aandacht in de media, dat was waar wetenschappers hun aanzien mee verworven. Dat was wat de maatschappij wilde. Dat was wat Stapel bood. Hij werd een ster. Maar waarom werd hij een ster? Niet omdat hij een wetenschappelijk genie was. Hij was een ster omdat hij de criteria voor succes