Marco is mijn rij-instructeur. Hij is wat je noemt een echte ras-Utrechter, hoewel de passie voor de FC ontbreekt.
Ik kan het altijd goed vinden met Marco. Als hij me ’s ochtends om een uurtje of acht ophaalt, heeft hij zelden een ochtendhumeur en hij is altijd relaxed.
Gelukkig maar, want anders had ie me al lang een keer uit de auto gezet.
Ik leer veel van Marco, veel meer dan alleen autorijden (of eigenlijk alles behalve dat… )
Marco mag dan niet hoog opgeleid zijn, hij heeft wel een frisse en scherpe kijk op de wereld. Af en toe wat ongenuanceerd (“dat zal wel weer goed zijn voor het milieu” ) maar altijd reëel. En vanuit een heel ander perspectief dan ik gewend ben, dus reuze interessant. Marco heeft ook hele interessante hobby’s waar ik als alles-willen weter graag over meepraat.
Marco is erg realistisch. Hij weet dat hij geen knappe man is, maar met de nodige zelfspot weet hij ook hier iets positiefs uit te halen. En een goede chauffeur leert zich inleven in andere mensen. Van mij heeft hij ook een realistisch beeld. Althans, daar ga ik vanuit, want anders is zie ik mijn toekomst als automobilist somber in.
Marco is ook praktisch. Hij haalt namelijk bij de BP altijd een cappuccino met een laagje schokdempend schuim. In slechte tijden was zelfs dat nog niet toereikend, maar dan werd met een quasi-nonchalante opmerking de verspilde koffie weggeveegd.
Al met al mag ik niet klagen met mijn rijlessen. Hoewel het er nu zo langzamerhand wel genoeg beginnen te worden. Dus Marco, als je dit leest: ik hou van je, maar wanneer mag ik nou eindelijk examen doen?