Er was eens een konijntje op de hei. Laten we hem voor het gemak Nijntje noemen.
Nijntje woonde in een gemengde gemeenschap waar jonge hazen en konijnen probleemloos samen opgroeiden.
Ik neem aan dat iedereen het grootste verschil tussen de haas en het konijn wel weet, maar laat ik het voor de zekerheid toch nog even uitleggen.
Konijnen hupsen, terwijl hazen springen. Zij hebben dan ook wat meer zicht op hun omgeving, waardoor ze iets hoger in aanzien staan dan hun konijnenbroeders.
Nijntje was niet zo uitgesproken konijnig. Het hupsen beheerste hij goed, maar springend kwam hij ook aardig mee met de hazen. Nijntje was een ambitieus typje en het was dan ook geen toeval dat zijn meeste vriendjes haasjes waren.
Nijntje zag niet zoveel uitdaging in het hupsen. Dat kon hij immers altijd nog doen. En tussen de hazen viel hij eigenlijk helemaal niet op.
Alle haasachtigen volgden een gezamenlijk basiscurriculum, waarin, waarin hen werd bijgebracht hoe voedsel te vergaren, haviken te ontwijken en oude soortgenoten te verzorgen.
Toen hierna de weg splitste koos Nijntje dan ook niet de gemakkelijkste route, maar het hazenpad.
Het verschil was duidelijk: de konijnen schaafden aan hun hupstechniek, terwijl de hazen het hogerop zochten. Zij verbeterden hun sprongtechniek om tot hogere doelen te komen.
Nijntje deed het alleraardigst en kwam goed mee met de middenmoot van de hazen.
Het kostte hem wel wat extra moeite, maar je moet er iets voor over hebben om je ambities te verwezenlijken.
Toen Nijntje, die ik inmiddels Nijn kan noemen, zo langzaamaan volledig tot haasdom kwam, trad er een kentering op. Nijntje merkte dat hij het aanleren van de hazenmanieren wel interessant en uitdagend vond, maar hij realiseerde zich ook dat hij nooit haasje de voorste zou worden. Bovendien vermoedde Nijn dat zijn onnatuurlijke gedrag hem een lichtelijk tekort aan aandacht van zowel konijnen- als hazenvrouwtjes bezorgde. En dat was natuurlijk allerminste de bedoeling.
Wanneer hij ’s avonds uit school kwam ging hij steeds vaker stiekem terug de hei op om nog even lekker te hupsen en te hollen. Eigenlijk vond hij dit veel lekkerder dan al dat op en neer gespring!
Zo kwam het dat Nijn steeds meer begon te twijfelen aan zijn droom om ooit een echte haas te worden. Uiteindelijk zou hij altijd op zijn achterste benen moeten blijven lopen en nooit uit kunnen blinken in hazengedrag.
Op een nacht had Nijn een vreselijke droom. Om een echte haas te worden, was een operatieve ingreep nodig. Een gigantische medische misser deed hem ontwaken met een enorme hazenlip en badend in het zweet werd hij wakker.
Dit wilde hij niet! In deze hazenrol zou hij nooit gelukkig worden!
Nijn besloot naar zichzelf terug te keren. Alleen dan kon hij écht slagen in het leven. Uitblinken door iets te doen waar hij goed in was.
Vervuld van geluk en innerlijke rust viel ons moedige beest in slaap.
De volgende morgen maakte hij meteen werk van zijn beslissing. Hij overlegde met zijn hazenleraar en het opperkonijn. De hazenbaas gaf hem zijn zegen en het hoge konijn ontving hem met open hoed.
Nijn hupste als een dolle en haalde de achterstand op zijn soortgenoten in no time in.
Hij zat zo goed in zijn vel, dat de konijnvrouwtjes en zelfs enige dameshazen hem weer zagen staan. Nijn wist hier wel raad mee en hij deed zijn naam eer aan.
Ook op professioneel vlak ging het hem voor de wind, nu hij geen haas meer pretendeerde te zijn. Al snel werden zijn competenties erkent door vooraanstaande hupskantoren en kon hij aan de bak als hupsinstructeur in het ietwat onderontwikkelde Twentse landschap, enkele kilometers verderop.
Enkele jaren later bracht Nijn een heus hupsboek uit, genaamd “Hups en downs: hoe een konijn zijn doel bereikt”. Dit meesterwerk is inmiddels een bestseller, die het vooral goed doet bij jonge konijnen met twijfels over hun toekomst.
Tegenwoordig reist Nijn de wereld over als ambassadeur van de vereniging ter bevordering van de hogere hupserij, die zich ten doel stelt om de hupsstandaard onder alle konijnensoorten te verhogen. Zijn vrouw, tevens Nederlands kampioen stijlhupsen, staat hem bij in dit uiterst eervolle en zinvolle werk. In de lijst van meest invloedrijke konijnenparen, jaarlijks gepubliceerd in Tijm magazine, staat dit echtpaar al tijden steevast op nummer één.
Zo zie je maar hoe belangrijk het is om gewoon je gevoel te volgen als het om je toekomst draait.
pa•ra•bel (de ~, ~en/~s)Een parabel of gelijkenis is een kort verhaal, gewoonlijk gesitueerd in het dagelijks leven, dat dient om een religieus, moreel of filosofisch idee te illustreren