Lieve
Mikki,

Waar
ben je nou?

Geboren,
niet getogen,

voor
altijd gesloten ogen.

Wat
voor kleur zullen ze zijn?

En
hoe zouden ze de wereld in kijken?

Wat
hadden we ons dit anders voorgesteld.

De
afgelopen dagen, nee maanden,

stonden
in het teken van jou,

zoals
de komende jaren dat zouden.

Op die dinsdagavond,

stond
ons hart even stil,

omdat
het jouwe niet meer klopte.

Stokte
onze adem,

omdat
jouw longen,

voor
altijd leeg zullen blijven.

Klein
maar volmaakt,

En
helemaal af.

Met
het mondje van je vader,

de
wangen van je moeder,

en een
schattig klein neusje, ja van wie?

Zoals
ik je maandag in mijn armen wiegde,

Toen je net was thuis gekomen.

Zoals
ik naast je wakker werd vandaag,

En goedemorgen zei,

Dat had ik
zoveel vaker willen doen.

Ik
zoek je blik maar je ziet me niet.

Ik raak je wang aan maar je
voelt me niet.

Ik zeg je naam maar je hoort me niet.

Ik
zoek je ziel maar je bent er niet.

Mikki,
waarom?

We
hopen zo dat je niet hebt geleden,

En
dat niets je redden kon.

Want
je hebt het niet gered.