Vandaag drinken we champagne.
De plastic glaasjes staan klaar, naast de tafel vol lunchwaren. Straks zullen ze er zijn: mijn bijna-uitgever. Mijn literair agent. Mijn collega’s, die een glaasje meedrinken op het contract dat getekend gaat worden. Een nieuwe missie, die het zwarte gat na dit bijna voorbije blogproject verdrijft.
Gisteren was anders. Toen was er een klein ritueel, nam ik voorlopig afscheid van dat andere manuscript waaraan ik zolang werkte. Dat komt later weer.
Vandaag drinken we champagne. Kijken we naar nu, naar de komende maanden. En een klein beetje terug. Hoe snel het ineens is gegaan, van idee tot hier en nu.
Hoe ontstond het ook al weer? De fascinatie was er altijd al, voor het microscopisch kleine. Dat we tweeënhalve kilo aan wezentjes mee torsen, in aantal tien keer meer dan onze lichaamscellen.
Maar wees niet bevreesd. Dankzij nieuwe technieken leren we steeds meer over deze gasten die in onze darmen, op onze huid en zelfs tot in onze hersenen leven. Dat ze lang niet altijd schadelijk zijn. Integendeel: we kunnen niet zonder. Ze beïnvloeden niet alleen onze gezondheid, maar zelfs ons gedrag. Homo sapiens wordt homo bacterialis.
Ik ben al een heel eind op weg. De afgelopen maanden bouwde ik een wetenschappelijke collectie op, die nog altijd dagelijks uitdijt. Ik legde contacten. In Wageningen liet ik mijn darmbacteriën analyseren, in Nijmegen die van mijn huid. Ik volgde het nieuws nauwlettend, publiceerde erover wanneer dat zo uitkwam. Overal zag ik bacteriën, ook al wist ik als geen ander dat ze zich aan het blote oog niet tonen.
Vandaag drinken we champagne. Ik een half glaasje, omdat ik straks aan de VU mijn adem moet laten ruiken, voor een studie naar de beestjes in mijn mond. Ook dat hoort erbij.
Met het plan gingen we de boer op. Agent Sebes voorop, ik in zijn kielzog. Interesse werd enthousiasme. Ik moest kiezen. Er waren gevestigde namen. Er was een outsider, waar Sebes collega Bisseling me mee naartoe sleepte. De uitgever zonder grachtenpand of rijke historie. Puur gericht op wetenschap, op menselijk gedrag. Het klikte. Dit werd hem: Maven.
Vandaag drinken we champagne. Wat zouden mijn eigen beestjes daarvan vinden? Zouden ze binnenin mij hun eigen feestje vieren?
De kurken knallen, de glazen worden gevuld. Daar sta ik dan, contract in de hand en werk aan de winkel. We proosten, al is dit pas een begin.
We praten nog wat na, dan spoed ik me naar het lab. De komende maande staan in het teken van research en schrijven. Brainstormen, reportages, ontmoetingen, allemaal in het teken van dat ene ding: een boek dat jullie móeten gaan lezen.
Vandaag dronken we champagne. En heb ik een grote grijns op mijn gezicht.