Beste chef,
We werken deze maand tien jaar samen en dat leek me een mooie gelegenheid om je eens een brief te schrijven. Gewoon, om eens wat te reflecteren en te vieren dat we al zo lang door een deur gaan. Figuurlijk natuurlijk, want op jouw deur heb ik twee keer geklopt en jij hebt de mijne nooit gezien.
Enfin. Als ik de fluctuerende bedragen op mijn afschriften zo bekijk, verliep onze samenwerking bij vlagen soepel, bij vlagen iets minder. Dat is geen probleem, want ik ben flexibel en jij hebt nog andere hulpjes op afstand elders in het land. Of die tevredenheid ook voor de inhoud geldt, daar ga ik gemakshalve maar vanuit, want informatie daarover verschaft mijn bank me niet. Op een gegeven moment wist ik wel wat je wilde lezen, en leverde ik dat.
Ondertussen zijn de tijden veranderd. Toen ik terugbladerde, zag ik dat mijn tarief precies gelijk is gebleven al die jaren. Gelukkig maar, want om me heen hoor ik allerlei verhalen over dalende honoraria! Het is nu eenmaal zwaar, voor alle media, dus we zullen er samen uit moeten komen. Ik hoorde dat er weer een hoop mensen ontslagen zijn bij jullie. Het zal wel flink aanpoten zijn tegenwoordig? En de formule gaat op de schop, hoorde ik via via? Betekent dat dat je straks ook andere stukken verwacht?
Trouwens, nu ik je toch schrijf: over dat artikel waar ik mee bezig ben. Ik zit een klein beetje vast. Dat zit ik wel vaker, maar normaal gesproken krijg jij daar niets van mee. Goede freelancers, daar hoor je nooit wat van, immers.
Een collega van me vertelde dat ze in Amerika op dit soort situaties iets gevonden hebben. Debriefen noemen ze het. Het komt uit het leger en is eigenlijk heel eenvoudig: voor je begint te schrijven vertel je aan een collega wat je hebt gevonden, net als een verkenner die terugkomt van zijn missie.
Ik heb het een paar keer hier op kantoor gebruikt, maar volgens mij werkt ‘t het beste als ik het in dit geval met jou doe. Jij moet je immer in de insteek kunnen vinden. Heb je tijd om daarvoor morgen even te bellen? Alleen als het uitkomt hoor!
Of trouwens, laat maar. Je zult wel druk zijn met die reorganisatie, en ik begreep dat je ook vier dagen in de week werkt tegenwoordig? Ik red me wel.
Nog iets. Vorige week sprak ik een collega uit Zweden, die bij een blad werkt dat veel lijkt op dat van jullie. Hij vertelde me over een rubriek die ik echt iets voor jullie vond. Zal ik er eens wat meer over op papier zetten? Zelf heb ik er geen tijd voor, maar wie weet kan jij het zelf doen of weet je een andere freelancer?
Nou, ik moet er snel vandoor, naar een groot interview voor een ander tijdschrift. Dat wist je misschien niet, maar ik ben me sinds een jaar of twee gaan specialiseren als portretterend interviewer.
Hartelijke groet,
Je trouwe freelancer
p.s. Je had het vier jaar geleden over een freelancersborrel die je zou gaan organiseren. Heb ik de uitnodiging gemist, of moet die nog komen?