Jop de Vrieze

Het Belgische leger rukt uit tegen de processierups. Ik ging een dagje mee. Het is halfzes in de ochtend en ik meld me bij het zestiende bataljon, gelegerd in het Belgisch Limburgse plaatsje Aalst. Luitenant Marc de Vroome (‘gisteren was ik nog verkenner’, meldt hij trots) neemt me vandaag mee op sleeptouw. Hij blijkt meer dan bereid om de hele operatie toe te lichten. Sterker nog, in de loop van de dag ontpopt hij zich als een ware verhalenverteller. De

Ik vraag me af hoe we hier verzeild zijn geraakt. Het is twaalf uur en langzaam vult de zaal zich met uitgedoste en opgefleurde scholieren. Ik observeer de DJ en vraag me af of die wel zo laat mag opblijven. Het is een haast onwerkelijke belevenis. Hier is écht sprake van een generatiekloof. In mijn rol als amateursocioloog kijk ik mijn ogen uit. Toegegeven, er zijn slechtere omgevingen om je ogen uit te kijken. Zoals het pubers betaamd is de

“Nee hè!” Abrupt schrikt Anna wakker. ”Wat nu weer?” Met moeite perst ze haar linkeroog open om een klein streepje licht op te vangen. Half drie… Dan beseft ze waardoor ze zo plotseling gewekt werd. ”Wie smst me nou op zo’n tijdstip?” Hij twijfelt. Weet niet of hij er goed aan gedaan heeft. Maar zij was toch juist altijd diegene die openheid propageerde? Je moet altijd kunnen zeggen wat je voelt. Hij hoort het haar zo weer zeggen. Nu kan

Ineens heb je het. Je wordt wakker met een geniaal voornemen. Ik ga strijken. Genoeg rondgelopen in slecht verzorgde kleding: vanaf nu kom ik spick and span voor de dag. Was je er maar nooit aan begonnen. Ineens begin je je druk te maken om omslaande randjes, scheeflopende vouwen en slappe kragen. In diezelfde kragen kom je plotseling stukken plastic tegen die je blijkbaar al maanden geleden had moeten verwijderen. Voorbij is het onbezorgde leventje. Voortaan kan je niet meer

Tikkertje. Vroeger vond ik het al een gevaarlijke bezigheid. Het begon altijd onschuldig en eindigde met blauwe plekken, door de lucht suizende ledematen en onherstelbare hersenbeschadigingen. Ik vermoed dat daar ook de uitdrukking “getikt zijn” vandaan komt. Toch werd ik een tijdje geleden weer verleid tot een potje tikkertje. Alleen nu zou het veiliger zijn. Geen tikkertje op de openbare weg, maar in mijn eigen straatje. Tikkertje met weblogs. Een leuk aanbod, zo leek het in eerste instantie. Eindelijk zou

Het kan niet waar zijn… Mijn adem stokt terwijl ik het nieuws langzaam tot me laat doordringen. Het is wel waar. Droefheid en onbegrip maken zich van me meester. In een flits gaan mijn gedachten naar de achterblijvers. Hoe zullen die nu verder moeten? Zonder hem? Of zouden ze het als een opluchting zien? Ik probeer me mijn laatste herinnering voor de geest te halen, maar tevergeefs. De emoties zijn te sterk. Hij verdween, van de ene op de andere

Wat is het leven toch oneerlijk! Als ze me nou zouden bekeuren voor die ontelbare keren dat ik door rood rij, of de vele avonden dat ik me al zonder lampjes door het stadsleven begeven heb… Nee hoor, ze pakken met meteen de eerste de beste keer dat ik in het weekend in de trein stap en vergeet een kaartje te kopen. En dan te bedenken dat ik vrijdagavond de laatste trein, die nog binnen mijn OV viel, op een

Wat is het leven toch oneerlijk! Als ze me nou zouden bekeuren voor die ontelbare keren dat ik door rood rij, of de vele avonden dat ik me al zonder lampjes door het stadsleven begeven heb… Nee hoor, ze pakken met meteen de eerste de beste keer dat ik in het weekend in de trein stap en vergeet een kaartje te kopen. En dan te bedenken dat ik vrijdagavond de laatste trein, die nog binnen mijn OV viel, op een

Misschien is dát wel de reden dat mijn relaties meestal geen lang leven beschoren waren: omdat ik haar steeds weer probeerde te begrijpen. Probeerde. Want wat is het toch fascinerend: dat een vrouw geen ijsje koopt voor de smaak, maar om te genieten van het weer. En dat ijsje smaakt veel lekkerder als je ‘m verdiend hebt. Of juist omdat het impulsief is. Sterker nog: jullie kunnen er van genieten om géén ijsje te nemen! Ik doe wel eens pogingen

Nog steeds kan ze het niet bevatten. Drie maanden geleden is het nu, dat heel haar wereldje ineen stortte. Plotseling was het uit. Niets had vooraf gewezen op enig scheurtje, laat staan deze breuk. Nooit had hij een signaal afgegeven, nooit was hij erover begonnen. Ze waren zo gelukkig samen, hadden zulke serieuze plannen, zouden samen oud worden. Hij had er heel lang over nagedacht zei hij. Maar moest dit dan echt de oplossing zijn? Waarom konden ze er niet