De kramp in je maag die je zondagmiddag ontsiert. Een middag die je elders had willen doorbrengen. Buitenshuis, of op de bank desnoods. Niet weer aan die werktafel. Je ogen zijn rood, ze prikken. Je gaat door. Het moet af. Wie had dit bedacht, wie had dit gepland, wie had hiervoor gekozen? Jij. Een luxeprobleem. Het klinkt als een vlek in een shirt dat je niet meer draagt. Als een gaatje in een losse melktand. Als een kras op je
Lees verderblog
In mijn woonkamer staat een bijzondere kast. Het is een vitrinekast. Zo’n kast waarin mensen hun mooiste souvenirs in tentoonstellen, of een erfstuk waar ze aan gehecht zijn. In mijn geval staat de vitrinekast vol met flessen. Whiskey, cognac, grappa, schnaps en likeuren. Eigenlijk staat ie net iets te vol, en van een logische rangschikking is niet echt sprake. Naast de bijzondere Portugese Aguardente XO staat de gewone Jameson voor in de koffie, en naast de koffielikeur van La Chouffe
Lees verderGeef het toe, ook jij vindt het leuk om likes te krijgen op Facebook. Je bent nu eenmaal een mens, die zich een klein beetje blootgeeft of in elk geval om aandacht vraagt en hunkert naar bevestiging, waardering en verafgoding. Maar niet iedere like is hetzelfde. Sommige zijn zelfs misplaatst, bijvoorbeeld wanneer je vertelt dat je hondje geopereerd moet worden aan een tumor ter grootte van een tennisbal of een foto waarop je op je alleronvoordeligst scheel door de camera
Lees verderGedachtestromen. Je kunt je haast niet meer voorstellen dat het ooit ongrijpbare zaken waren. Zaken die zich afspeelden in je eigen hoofd, die van jou waren maar ook van niemand. Dat je toen maar moest afwachten waar ze heen gingen, alle kanten op of in een maalstroom. Dat je niet kon kiezen, je voorkeuren bepalen op een scherm, met twee klikken duizenden gedachten rijker, maar niets anders kon doen dan op omslachtige wijze beïnvloeden. Je dreef nog op je zintuigen.
Lees verderHet bezoeken van een begraafplaats heeft altijd iets vreemds. Je gaat er op zoek naar iemand die leefde, maar vindt slechts de bevestiging van de dood. Een steen met uitgebeitelde woorden dekt een stuk grond af waarin de natuur zich jaren geleden ontfermde over je dierbare. De steen van mijn grootouders lag er nog goed bij. We lopen terug in de richting van onze fietsen en laten onze blikken glijden over andere namen, jaartallen en woorden van troost, als stille
Lees verderDit is het dus. Versterven. Je lichaam langzaam, tergend langzaam van binnenuit opvreten, tot er letterlijk niks van over is. We zitten er weer, in het kringetje om het bed van mijn oma. Maar waar ze de vorige keer dat ik er was nog overeind zat, zo fier als ze kon, ligt ze nu op haar zij, ineengekrompen. Haar gezicht is ingevallen, verder vermageren is domweg onmogelijk. Haar rechteroog is een klein beetje open gevallen, waardoor ze ons lijkt aan
Lees verderHet ging mis bij het besluit een blinde test te doen. Mis voor Nespresso in elk geval. Een jaar lang dronken we de cups met plezier. We hadden de exorbitante prijs ervoor over, want ja, Nespresso, dat staat voor kwaliteit, voor luxe die je je wil veroorloven. Tot op een gegeven moment steeds vaker de cupjes opraakten. De Bijenkorf ligt nu eenmaal niet om de hoek, en online bestellen moet met zijn allen tegelijk en dat komt er niet van.
Lees verderZe was misschien wel de meest spraakmakende gast op het symposium van de Freelancers Associatie afgelopen vrijdag. @Marketingmeisje Anouk Binkhuysen sprak over haar pas opgerichte uitgeefinitiatief QBF en vooral over wat dat bedrijf poogt te doen: het merkdenken centraal stellen om het maximale uit de schrijver en zijn product te halen. De schrijver, betoogde Binkhuysen, is niet langer een producent van letters, van bladzijden, van een verhaal. Nee, de schrijver is een ondernemer met als product zijn eigen merk. Ze
Lees verderHij had het geweten. Weken al. Hij was meer voor haar gaan voelen, steeds meer. Zoveel, dat hij bang was dat het uitspreken van de gedachte alle magie zou verbreken. Als een langzaam gegroeide zeepbel, die bij iedere aanraking haar schoonheid zou verliezen. In het niets zou oplossen. Perfect was het geweest. Een uitlaatklep. Ze koesterden het, met steeds meer toewijding. In een wereld vol bestemmingen, verplichtingen en verwachtingen, leek dit een oneindig volmaakte vrijblijvendheid. Slechts één regel gold: niets
Lees verderVan melk word je groot en sterk, zei mijn moeder altijd. En wij waren klein. Dus was het niet meer dan logisch dat wij de taak kregen om elke week voor de melkbevoorrading te zorgen. Nu hoefden we daarvoor niet op expeditie. De tijd dat je de melk nog bij de koe zelf ging halen, lag immers al jaren achter ons. Zelfs de weg naar de supermarkt hoefde door ons niet afgelegd. Nee, wij kregen onze wekelijkse portie calcium van
Lees verder