Jop de Vrieze

Bijna was ik het vergeten, na al het gezeik over onderhandelingen, journalistenoverschotten, verdwijnende tijdschriften en schaamteloos plagiaat. Bijna was ik vergeten waarvoor ik het ook al weer doe. Waarom voor mij dit vak, freelance wetenschapsjournalistiek, nog altijd met afstand het mooiste vak is. Het was zaterdagmiddag, ik stond weer eens een wand te schuren in mijn nieuwe huis. Oordopjes in, de podcast van het tijdschrift Nature begeleidde mijn verder hersenloze activiteit. Toen het bericht. Hoorde ik het goed? Hadden ze

Het begon met ons aanbod ook voor het weekend nieuws te gaan leveren. We, de zes wetenschapsjournalisten van mijn collectief, Bureau Wibaut. Sinds een maand of dertien leverden we iedere doordeweekse dag twee nieuwsberichten aan de grootste nieuwswebsite van Nederland. De pas aangestelde adjunct-hoofdredacteur kwam er speciaal voor op bezoek. We serveerden taart vanwege onze jarige samenwerking. We wisselden positieve geluiden uit. Hij wilde meteen de afspraken wat helderder op papier zetten. Hij wilde praten over geld. Het verhaal was

Ken je dat gevoel? Dat je denkt: ‘dit heb ik eerder gezien?’ Ineens las ik mijn eigen woorden terug. Woorden die ik schreef voor Quest, het glimmende maandblad. Maar op deze maandagavond las ik de Quest niet, ik was lukraak aan het rondsurfen op zoek naar inspiratie voor een artikel over voeding en was beland op een website waar ik nooit iets publiceerde. http://www.infonu.nl/ ‘Een online bibliotheek van A tot Z.’ Met in elk geval één gestolen artikel. De auteur

Beste chef, We werken deze maand tien jaar samen en dat leek me een mooie gelegenheid om je eens een brief te schrijven. Gewoon, om eens wat te reflecteren en te vieren dat we al zo lang door een deur gaan. Figuurlijk natuurlijk, want op jouw deur heb ik twee keer geklopt en jij hebt de mijne nooit gezien. Enfin. Als ik de fluctuerende bedragen op mijn afschriften zo bekijk, verliep onze samenwerking bij vlagen soepel, bij vlagen iets minder.

Een opdrachtgever vroeg hoe hij persaandacht kon genereren voor het onderzoek in zijn instituut. Organiseer een inhoudelijke excursie, stelde ik voor, met praatjes en een rondleiding. ‘En een beetje fêteren?’ Vroeg zijn collega. Ik liet een korte stilte vallen. ‘Nee, dat zou ik niet doen. Dat werkt averechts. Een goede lunch, daar zou ik het bij houden.’ ‘Ja, zei de opdrachtgever, achteroverhangend in zijn stoel, zijn armen in zijn nek. ‘Journalisten zijn hartstikke links.’ De kranten staan deze dagen vol

Ineens stond ik daar, met een kwast in mijn handen en mijn mond wijd open. Ik had namelijk zojuist vijf verschillende termen geleerd voor de activiteit die ik eerst gewoon verven noemde. Voortaan sprak ik over schilderen, gronden, voorstrijken, sauzen of soppen. Waarom ik hier in godsnaam over begin op dit blog? Ik kreeg zojuist een snelcursus klussersjargon, en jargon, daar heb ik als wetenschapsjournalist dagelijks mee te maken. Jargon. We associëren het met arrogante, in zichzelf gekeerde geleerden of

Ze waarschuwden me, allebei, na het lezen van mijn vorige blog. Ze waren bereid om hun verhaal te vertellen, om me te helpen, en anderen ook misschien. Alle twee wisten ze waar ze over praatten, opgekrabbeld uit het dal dat burn-out heet. Dit zijn hun verhalen, samengebald in één relaas. “Het begon met liefde voor het vak. Ik was als zoveel andere freelancers: enthousiast, gedreven, gretig. Ik pakte alles aan, alles wat ik aankon. De bomen groeiden tot in de hemel

De kramp in je maag die je zondagmiddag ontsiert. Een middag die je elders had willen doorbrengen. Buitenshuis, of op de bank desnoods. Niet weer aan die werktafel. Je ogen zijn rood, ze prikken. Je gaat door. Het moet af. Wie had dit bedacht, wie had dit gepland, wie had hiervoor gekozen? Jij. Een luxeprobleem. Het klinkt als een vlek in een shirt dat je niet meer draagt. Als een gaatje in een losse melktand. Als een kras op je

In mijn woonkamer staat een bijzondere kast. Het is een vitrinekast. Zo’n kast waarin mensen hun mooiste souvenirs in tentoonstellen, of een erfstuk waar ze aan gehecht zijn. In mijn geval staat de vitrinekast vol met flessen. Whiskey, cognac, grappa, schnaps en likeuren. Eigenlijk staat ie net iets te vol, en van een logische rangschikking is niet echt sprake. Naast de bijzondere Portugese Aguardente XO staat de gewone Jameson voor in de koffie, en naast de koffielikeur van La Chouffe