Jop de Vrieze

Oke, ik heb wel respect voor ze. Een beestje dat twintig keer zijn eigen lichaamsgewicht kan optillen, doet het bij mij al snel goed. Een diersoort dat de helft van de volledige dierlijke biomassa op aarde beslaat, die doet het goed. Maar dat ze nou zo nodig mijn keuken moesten koloniseren, dat vond ik toch iets minder sympathiek. Het was drie dagen voor de lente definitief intrad, dat ik vlakbij mijn keukendeur twee kleine zwarte wezentjes waarnam. ‘Verrek, dacht ik,

Een typisch geval van mooie kroegpraat, dat was het geweest. Maar feit was dat we die avond niet genoeg gedronken hadden om onze dwaze afspraak de volgende ochtend vergeten te zijn, en dus zouden we ons eraan gaan houden. Een maand geen koffie dus, en wel per 1 januari. Nog ruim een week hadden we om af te kicken. Afscheid te nemen van ons gewaardeerde ritueel, ons geliefde verzetje, ons gekoesterd genot. Het was zíjn koffieverslaving geweest, die ons had

Ineens zag ik haar weer. Mijn eerste liefde. Op slag verliefd was ik weer, net zoals toen; ze was ook niks veranderd. Diezelfde stralende lach, die vastberaden blik, haar schattige tanden – een kleine overbeet. Meteen kwamen de herinneringen terug. Hoe ik toen worstelde met mijn gevoel, nachten wakker lag, steeds maar moest denken aan haar. Destijds verdween ze uit mijn vizier, voor ik iets kon ondernemen, door een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Nog altijd doet het me pijn als

Verstijfd sta ik in mijn woonkamer. Mijn woonkamer. Een minuut geleden was ik nog zachtjes fluitend mijn donkere huis binnengestapt. Zachtjes, want het was al weer drie uur. De avond was mooi geweest,en luidruchtig. Nu ben ik stil. Verbijsterd. Probeer ik tot me door te laten dringen wat mijn ogen me vertellen. Mijn kastjes, open. Snoeren hangen eruit, en op de vloer. Ik draai mijn hoofd een halve slag, naar waar mijn laptop stond. Shit. Ik begin te lopen. Grijp

Veertien is hij nu. Veertien al weer. Met rooddoorlopen ogen zit Jimmy voor me. Heftig wipt hij heen en weer op de achterste twee poten van de houten stoel waarop hij net is neergezet. Ik kijk hem aan, en slik. Hij is er slecht aan toe. Terwijl ik zijn verschijning in me opneem, klopt mijn eigen hart nog na in mijn keel. Halsoverkop was ik naar de inrichting gekomen, mijn twee zoontjes met vraagtekens boven hun hoofd op het trapveldje

Tot tien tellen. Slikken. ‘Wat is er, Mart? Je ziet zo bleek.’ ‘Oh, niks. Slecht geslapen denk ik.’ Ze haalde haar schouders op en liep langs hem richting de keuken. Hij negeerde haar blik en glipte het toilet in. In één beweging vouwde hij de brief open die hij net had dichtgefrommeld. Zijn ogen schoten over de geschreven letters. Nog steeds kon hij ze niet geloven. Lieve Martin, Wat was dat een verrassing, vorige week. Niet die fles wijn, daarvan

Ik had getwijfeld. Zouden ze er wel op zitten wachten? Van mijn ouders wist ik het eigenlijk wel: die vonden het prima. Wel leuk zelfs. Een vriendinnetje, bij Jop – dat maakten ze niet vaak mee. Mijn opa en oma, die zouden verbaasd staan. Zou het dan toch nog goed komen met die jongen? Maar wat haar betreft? Ik wist het niet. Het was allemaal zo hard gegaan. De eerste serieuze benaming van het beestje was pas kort geleden van

Weet jij het eigenlijk? Wie je bent? Hè? Hoe kom je daar ineens op? Ik dacht na. Je dacht na? Over wie je bent? Ja. En? Ik kwam er niet uit. Hmm oke. Is ook niet de makkelijkste vraag hè. Maar wat voor gedachten kwamen er langs? Alleen vragen eigenlijk. Vragen… Wat voor vragen? Nou, ‘wie bepaalt wie je bent’, bijvoorbeeld. Dat doe je zelf, toch? Dat zou je denken ja. …Maar? Wat heb je eraan om te weten ‘wie

“Het was me nog niet eens opgevallen.” Stoïcijns lepelt ze haar soep naar binnen en kijkt naar mijn bord. “Wat?” “Zoals jij je salade opschept.” Ik kijk haar vragend aan. “Zoals ik mijn salade opschep?” Ze kijkt op. “Ja,” zegt ze. “Zoals jouw salade daar in je bakje ligt. Precies jou.” Ik frons mijn wenkbrauwen en werp een blik op de ratjetoe die voor me op mijn dienblad staat. Niks van mij te bekennen. “Kijk nog eens goed dan,” zegt

Kilometers had hij al gelopen. Mooie kilometers. Verrassende, avontuurlijke kilometers. Tot aan deze splitsing. Een splitsing die hem dwingt tot een keuze. Daar sta je dan. De eelt als troffee op je verweerde voeten. Al die kilometers. Kilometers die je gelouterd hebben. Met trots heb je ze stuk voor stuk bijgeschreven op je levenslijst. Je blikt terug. Op hoe je ouders het eerste stuk met je meeliepen. Eerst je hand vasthoudend, toen loslatend, op afstand volgend. En uiteindelijk zwaaiend en