Jop de Vrieze

Weet jij het eigenlijk? Wie je bent? Hè? Hoe kom je daar ineens op? Ik dacht na. Je dacht na? Over wie je bent? Ja. En? Ik kwam er niet uit. Hmm oke. Is ook niet de makkelijkste vraag hè. Maar wat voor gedachten kwamen er langs? Alleen vragen eigenlijk. Vragen… Wat voor vragen? Nou, ‘wie bepaalt wie je bent’, bijvoorbeeld. Dat doe je zelf, toch? Dat zou je denken ja. …Maar? Wat heb je eraan om te weten ‘wie

“Het was me nog niet eens opgevallen.” Stoïcijns lepelt ze haar soep naar binnen en kijkt naar mijn bord. “Wat?” “Zoals jij je salade opschept.” Ik kijk haar vragend aan. “Zoals ik mijn salade opschep?” Ze kijkt op. “Ja,” zegt ze. “Zoals jouw salade daar in je bakje ligt. Precies jou.” Ik frons mijn wenkbrauwen en werp een blik op de ratjetoe die voor me op mijn dienblad staat. Niks van mij te bekennen. “Kijk nog eens goed dan,” zegt

Kilometers had hij al gelopen. Mooie kilometers. Verrassende, avontuurlijke kilometers. Tot aan deze splitsing. Een splitsing die hem dwingt tot een keuze. Daar sta je dan. De eelt als troffee op je verweerde voeten. Al die kilometers. Kilometers die je gelouterd hebben. Met trots heb je ze stuk voor stuk bijgeschreven op je levenslijst. Je blikt terug. Op hoe je ouders het eerste stuk met je meeliepen. Eerst je hand vasthoudend, toen loslatend, op afstand volgend. En uiteindelijk zwaaiend en

Groene bladeren. Ze dansen op en neer op de vlagen van de wind, schijnbaar vrolijk nog. Zouden ze het weten, dat de herfst is aangebroken? Die herfst, die langzaam alle kracht, al het leven uit de takken zal persen? Het groen zal doen verbleken, verkleuren, verschrompelen? Hij kijkt naar haar. Trots. Zijn kleine dochter. Ze is prachtig. Iets te grote jas, de capuchon verbergt haar hoofd. Daaronder haar stralende oogjes. Ze huppelt, stampt in de plas met haar roze laarsjes.

Dansvloeren zijn net samenlevingen. Gevuld met levende karikaturen. Met heerlijke cliches en prachtige rolpatronen. Lees en glunder: een feest der herkenning. De grijpmij-meisjes Wanhopige mannen hebben het eigenlijk maar makkelijk. Elke avond heb je er namelijk wel een paar: dames met een te ver doorgestegen hormoonspiegel, wanhopig op zoek naar een penetrante man om hen even lek te steken. En oh zo makkelijk herkenbaar: dansen haast met hun benen wijd (alvast een beetje soepel worden), kijken constant lachend (want dan

Hij wist niet beter Zij wist niet van ophouden. Verzot was hij, op haar. Voor haar was niets te zot. Hij hield van haar, zij van aandacht. Ze deelden alles; bijna alles. Al hun verhalen; al zijn verhalen. Al hun genot; al zijn genot. Hij gaf wat hij kon, maar niet wat zij zocht. In zijn leed staat hij alleen. Want delen kan zij niet. Slechts deel zijn van andermans verdriet. Maar hij weet het en kent zijn lot. De

Ik ga wat voor je schrijven. Echt? Iets recht uit mijn hart. Hmm, wat dan? Dat kan ik niet zeggen. Waarom niet? Dat is altijd zo met dingen die geschreven zijn. Die moeten gelezen worden, niet gezegd. Oké, wanneer krijg ik het te zien? Ik denk dat ik het je niet laat lezen. Niet in directe zin, in elk geval. Hè, waarom niet? Daar gaat het te diep voor. Maar, waarom schrijf je het dan? Als een statement, een uitdrukking

De klop op mijn deur: een kopje thee voor het ontbijt. Samen aan de koffie, met meestal iets erbij. Een glaasje rond een uur of elf in de avond, voor een ontspannen terugblik op de voorbije dag. Ik zal het gaan missen, het eenvoudige geluk. Ik zit achter mijn nieuwe bureau en denk terug aan die drie vreemde maanden na mijn terugkomst. Heftige maanden, vanwege alles wat achter me lag, en te wachten stond. Zij waren er voor me. Bijna