Jop de Vrieze

–“Stomme mama…” Mompelend sjokt hij achter haar aan, de winkel in. Zij is duidelijk ook niet op haar best. Ze grist naar zijn hand. –“Au, mijn arm gaat uit de kom!” Afschaffen die biologieles, lijkt ze te denken. Het ongeluk straalt van het kleine jongetje af. Zijn voetbalschoentjes nog aan. Zo stond hij nog met zijn vriendjes op het veld, nu moet ie van ellende door de hel van deodorants, maandverbands en zonverbrands. Was ie maar achter die boom blijven

–“Ik ben er om vijf over half zeven. Of zes over half, als ik in een gekke bui ben.” Ik hing op en liep verder. Met mijn bebloede hand veegde ik het zand van mijn voorhoofd en plakte mijn rechterwenkbrauw terug op zijn plek. Blik op de horizon en verder over die eindeloze dorre vlakte. Shit, toch nog wat vergeten. –“Ja, mam. Met mij nog een keer. Wil je ook mijn was uit de wasmachine halen? Had ik niet aan

Daar staan ze. Uit heel het land gekomen. In de bedauwde vroegte vertrokken, om hier op dit zondagochtendonwaardige tijdstip te zijn. Terug, in dit park, waar ze eens vele middagen doorbrachten. Waar ze vele herinneringen aan koesteren. Zo vele verhalen, een boek waardig. Een boek, met vandaag een nieuw hoofdstuk. Het spandoek wappert fier. Strak houden ze het voor zich uit. En trots. Vele avonden werk zijn er in gestoken. Dat is te zien: de letters spatten er vanaf. Hoewel

Inderdaad, ik heb een paprika-fetish (en een stront-fetish, maar laten we het daar vandaag niet over gaan hebben). Eerder schreef ik al een indringend verhaal over de langzame verdwijning van de groene paprika. Met succes, de groene paprika is weer helemaal terug. Al zal hij altijd het derde wiel aan de winkelwagen blijven. Na enkele weken in Nederland verheug ik mij over een nieuwe ontwikkeling, die inmiddels een ware trend genoemd mag worden. Een heuse verrijking van onze paprika-beleving: Sinds

Vandaag was het weer zover: honderden groep-achtertjes lieten hun fietsvaardigheid zien in het centrum van Utrecht. Bijna reed ik er twee van hun sokken, maar gelukkig keken zij wel goed uit. Ze hebben het maar zwaar, in een stad waar niemand ergens rekening mee houdt behalve de volgende afspraak. Dan had ik het een stuk makkelijker, dertien jaar geleden. Ik weet het nog goed. Na een natte kus van mijn moeder en een bemoedigende schouderklop van mijn vader stapte ik

Met wijdopen ogen inspecteer ik het afbladderende plafond. Ik lig nog geen minuut in mijn bed, maar ik weet het: vanavond gaat er niet veel van slapen komen. Inderdaad, ik was eigenwijs, maar ik had gewoon zó’n zin in koffie na het eten. Wat dat betreft ben ik simpeler dan de meest eenvoudige rebus: koffie plus alcohol betekent geen slaap voor drie uur. Stoicijns als ik ben leg ik me bij de situatie neer. Niets is zo frustrerend als woelend

7.30 uur Weet ik het wel zeker? Om solidair te zijn met de moslims ben ik een dagje te laat. Het is geen voorbereiding op mijn steeds dichter naderende stage naar Ethiopië. Mijn stufi is nog lang niet op en van obese neigingen kan ik ook niet spreken. Toch besluit ik het, vijf minuten nadat mijn wekker is gegaan: vandaag komt er geen brok door mijn keel. Of, om het preciezer uit te drukken: tót ik vanavond in de trein

Neuspeuteren is net als masturberen: iedereen doet het, maar van een andere willen we het niet weten. Iedereen heeft zo zijn eigen maniertjes om zijn neusholtes obstakelvrij te houden. En wees eerlijk, niemand vindt het prettig om midden in een goede conversatie te merken dat zijn gesprekspartner al minutenlang tegen een lichtgroene vlok in zijn rechterneusgat aan zit te kijken. We doen het dus niet alleen uit verveling. Neuspeuteraars zijn er in alle soorten en maten. Zo heb je de

Over idealisme, ongelijke kansen en onbedoelde emoties ‘Dit is Frank. Frank vindt het geweldig als jij zijn nieuwe personal assistant wordt. Hè Frank?’ Frank knikt naar zijn moeder en produceert een klank die op enthousiasme lijkt. Hier had Sarah niet op gerekend. Na terugkomst uit Afrika had ze besloten ook hier mensen te gaan helpen, maar aan dit scenario had ze niet gedacht. ‘Frank is spastisch en zit in een rolstoel,’ vertelt zijn moeder. Frank kan niet praten en communiceert