Jop de Vrieze

‘Word eens wakker! Word eens wakker!’ Ze zit op haar hurken naast de man, slaat met haar hand tegen zijn wang, voelt zijn hartslag in zijn nek. ‘Word eens wakker!’ Drie toegesnelde mannen trekken hun telefoons, proberen te bellen, een ambulance waarschijnlijk, en kijken ondertussen mee hoe de vrouw naast haar fiets de man bij bewustzijn probeert te brengen. Het achterwiel van haar fiets, op de standaard gezet, draait nog. Midden op het fietspad ligt hij, languit op zijn rug,

Ja, ik zag het wel zitten, zo’n weekend in een pitstraat. De straat met meer leven, meer spanning, meer sensatie dan welke straat ook. De straat waar raceauto’s stoppen voor verse banden, een lap over het vizier, een paar liter brandstof, om na een tel of tien met piepende banden weer weg te scheuren. Maar ook: de straat waar wordt gesleuteld, gedacht, uitgestippeld, overlegd, voorbereid, besloten. En dus sta ik daar, met mijn pen en blocnote, tussen tien mannen in

Ik begreep het ook niet. Ik had om zijn minst boos moeten zijn. Ontredderd, verdrietig. Terneergeslagen. Maar ik stond daar en staarde. Gelaten. Ik staarde naar de plek waar mijn fiets hoorde te staan. De fiets waaraan ik de afgelopen maanden zo gehecht was geraakt, mijn best bestede 750 euro in tijden. De fiets die ik overal mee naar toe nam, die mij bracht van deur tot deur in heel het land. Die fiets, die stond er nu niet meer.

‘Jop, wakker worden! Jop!’ Ik open mijn ogen. Ik zie Frank. Hij oogt verward. Ik kijk om me heen, zie lege plekken, een voorbijflitsende stad. Waar ben ik? Ik open mijn kurkdroge mond. ‘Waar, waar is de rest?’ We zitten in de bus. De bus die ons terug zou brengen naar ons appartement, na een lange avond met veel drank. De bus die minstens acht anderen van ons vervoerde. Anderen die nu spoorloos zijn verdwenen, dringt tot me door. Frank

Het moet de opmerking van Tim Knol geweest zijn in het interview vandaag in NRC Next. Of nee, die ene intrigerende en treffende zin in de OOR-recensie van het dEUS-optreden in Trouw. Nee, het was de combinatie van die twee. Ineens waren daar twee inzichten. Twee totaal verschillende, maar toch zo samenhangende inzichten. Eerst die paar zinnen van recensent Raymond Rotteveel over dEUS die ik louter knikkend kon lezen, herlezen. ‘Morticia Chair, oudje van debuutalbum Worst Case Scenario laat ook

Daar zitten ze al. Wachtend, heen en weer wippend en langs de deurpost schurend. Het raam kopjes gevend, met de pootjes krabbend over het glas. Ongeduldig, om mij te zien. Nou ja, om mij te zien? Om mijn aandacht te krijgen zul je bedoelen. Want dat is waar katten voor leven: eten, drinken en vooral zoveel mogelijk aandacht, liefst exclusief en anders in elk geval iets meer dan de ander. Niet voor niets worden honden wel dienaars genoemd en katten

De avond eindigde met een prikkelende kwestie. Een niet alledaags maar wel toepasselijk dilemma, op deze onwerkelijk zomerse maar zeer mensvriendelijk vormgegeven paasdag. Een onderwerp dat een mens vaak voor zich uit schuift, maar dat op een dag als vandaag schreeuwt om een oplossing. Nu of nooit zelfs: Wat is nu eigenlijk het verschil tussen groente en fruit? En duivels vraagstuk waarop hij zelf, evenmin als zijn tafelgenoten, direct het antwoord wist. Ook Google gaf geen uitsluitsel. Wikipedia meldde zelfs:

Hij zegt het zeker te weten. Dat blousejes meer vrouwen aantrekken. Ik kijk om me heen. We staan vlakbij de bar, en zie niets anders dan dat: geruit, gestreept, egaal, gestreken of nonchalant gekreukt. Blousejes. ‘Weet je het zeker’, schreeuw ik in zijn oor. Iedereen draagt er namelijk een. ‘Ja, als ik al sjans had, dan was het op avonden dat ik zo’n ding droeg’, antwoordt hij. ‘Nee, lekker vind ik het niet, maar ja. Je wil toch wat. Alleen

Soms kan poëzie zo eenvoudig zijn. Hoef je er niet voor te gaan zitten, geen liters alcohol of luttele grammen andere geestverruimende stoffen voor te nuttigen. Hoef je er alleen maar je ogen voor open te houden. Te laten doordringen wat je daar, op dat muurtje aan de Utrechtse gracht, ziet staan.